czwartek, 20 grudnia 2012

w oczekiwaniu...



choruję. znowu. grypa albo inny wirusowy syf. przez pierwsze pięć dni leżałam. a i jeszcze spałam. leżałam i spałam na przemian. wypas. teraz aktualnie już nie leżę, za to wykasłuję płuca. już ich niewiele zostało. to pocieszające, może zaraz nie będzie co wykasływać.


spoko mam czas. święta poczekają. ciasteczka się same upieką. chawira sama posprząta. luz. zakupy same się wybiorą i wrzucą do koszyka, a potem się przywiozą. a do tego jutro koniec świata. do kurwy nędzy. mam jeszcze tyle planów, tyle do zrobienia i przeżycia.

czy mogę się z tym nie zgodzić?
jakby mnie ktoś pytał o zdanie, to NIE ZGADZAM SIĘ!




w oczekiwaniu na pierwszy dzień po końcu świata....

Puszka

środa, 19 grudnia 2012

mam w domu potwora



...nie mam czasu na sen
nie mam czasu na seks...

nie mam też czasu na dzieci
odkąd stałam się (nie)szczęśliwą posiadaczką pewnego czworonoga.


Koko, bo niewątpliwie o niej tu mowa, jest jednym z najprzeuroczych stworzeń na świecie  (to 'nie' w nawiasie przed szczęśliwą jest oczywiście z przymrużeniem oka, tylko na potrzeby siania paniki;), jest też jednak przy tym mocno absorbująca. absorbująca moją rzecz jasna uwagę. 


niesamowite, ale nasz świat zorganizował się wokoł jednego małego ssaka. jedzonko, tulenie, siusiu, tulenie, kupka, jedzenie, sprzątanie po zabawie, znowu kupka. i siusiu. wyciąganie z pyska niebezpiecznych/niejadalnych przedmiotów, i tulenie. przy tym wszystkim Koko jest strasznie niesforna i psoci. nigdy nie wiemy czego możemy się spodziewać po powrocie do domu. cokolwiek jest w jej zasięgu staje się jej wrogiem numer jeden. koko uwielbia niszczyć, to jest jej hobby.

Koko włazi nam na głowę- dosłownie i w przenośni. nie odpuszcza nawet jednego przytulenia, które odbywa się bez jej udziału. po kilku sekundach przytulania mojego z Mężem, przytulanie staje się przytulaniem rodzinnym- wszyscy członkowie domu wraz z czworonogami równocześnie i równomiernie w nim uczestniczą. 

Koko również nie lubi sypiać do późna, także o godzinie 6 rano w sobotę potrafi  skutecznie wyciągnąć nas z łóżka. naprawdę, nie spodziewałam się, że przez psa będę niedosypiać.

dodatkowo Koko ma też ADHD, wciąż biega, gryzie, skacze, wszędzie jej pełno.


niewątpliwie jest to nasza wina. pozwoliliśmy jej na wszystko. jak to powiedziała moja siostra, po mnie się tego spodziewała, ba, nie dawała mi najmniejszych szans, iż podołam wychowaniu psa, ale po moim Mężu oczekiwała czegoś innego. ja właściwie też. tymczasem Mąż pokochał psa miłością wielką i bezinteresowną, "ale mamy pięknego psa", "najładniejsza na osiedlu", "mogłaby grać w reklamach"...taaa


nie potrafiliśmy wychować psa, nie spodziewam się, że lepiej nam pójdzie z dziećmi.

ale póki co nie mam się czym martwić, bo na dzieci nie mamy czasu :)


no ale obiektywnie...jak jej nie kochać  :)